Naomi Aldort, Parenting/Family Guide

Articles


"OH WOW! I REALLY LOVE YOUR ARTICLE!!!
Thanks so much for sharing you wisdom with our readers. You are truly a blessing on the planet."

—An editor NAP Seattle

Naomi Aldort

Kinderen helpen emotionele pijn op te lossen
Door Naomi Aldort, auteur van Raising Our Children, Raising Ourselves

Dahlia rent rond het huis, schreeuwt en huilt: “I haat haar ! Ik haat haar! Ik wil nooit meer met haar spelen!”

Tenslotte gaat ze langzamer lopen en vertelt haar vader wat er gebeurd is. Hij luistert aandachtig. Wanneer hij stopt vraagt hij: “Is er nog meer wat je wil zeggen?” Dahlia voegt er nog wat meer details aan toe en hervat bitter het huilen. Vader luistert. Wanneer Dahlia stopt met vertellen erkent hij: “Ik begrijpt het, en ik hou heel veel van jou.” Dahlia accepteert haar vaders omhelzing en ondersteuning en snikt nog wat na in zijn armen.

Dan, zo plotseling als de storm van tranen begon, was ze klaar. Ze stond op en kondigde opgewekt aan: “Papa, wist je dat ik morgen samen met Tina naar het strand gaan?” We bouwen daar een blokhut met Adam en Ton. Ik zal, voordat we gaan, Tina vertellen dat ik haar werk niet opnieuw kapot zal maken en ik ben er zeker van dat ze aardig voor me zal zijn.”

Waarom was deze actie zo succesvol? Hoe kwam Dahlia zo volledig over haar pijn en woede heen en werd ze zichzelf bewust van haar verantwoordelijkheid in de zaak? Er waren drie belangrijke ingrediënten in de reactie van haar vader die hielpen:

  1. Aandacht – hij gaf zijn dochter volledige aandacht en nam haar serieus wanneer zij haar gevoelens uitte.
  2. Respect – Hij respecteerde en vertrouwde haar door niet te onderbreken met wijze woorden, advies of hulp.
  3. Vertrouwen – Hij toonde onvoorwaardelijke liefde en zij kreeg het gevoel machtig te zijn en het eigendom van zichzelf. Met andere woorden, hij volgde haar leiding en ondersteunde haar als zij haar eigen pijn oploste totdat haar ‘kopje smart’ leeg was en ze klaar was om verantwoordelijkheid te nemen en verder te gaan.

Sommige ouders zijn misschien verbaasd dat Dahlia niet alleen haar ziel heelde maar ook haar eigen aandeel in de zaak toeliet en een voornemen maakte haar handeling op te ruimen. Het zou zo verleidelijk geweest zijn voor haar vader te vragen: “Wat heb je gedaan om dit te veroorzaken?” of een suggestie doen zoals “misschien kun je er samen over praten.” Maar zijn vertrouwen en ondersteuning gaven Dahlia de kracht om haar eigen inzicht te verwerven.

We worden er dikwijls toe verleid onze eigen wijsheid op te leggen en advies te geven aan kinderen in plaats van naar hen te luisteren. Maar, als we toch advies geven of feedback zoals, “Misschien heb je haar ook pijn gedaan? ” of “Je had me moeten bellen” of elke andere reactie die jou eigen zienswijze vertegenwoordigt van de situatie. Het resultaat is altijd een escalatie van de gebeurtenis in een grotere smart.

Waarom? Omdat bovenop de pijn waar het kind al mee moet zien te ‘dealen’ ze woedend op ons is voor het niet luisteren en voor het oordelen en ondermijnen van wie zij is. Het is nooit zinvol om advies te geven aan de wijzen en kinderen zijn heel wijs, inderdaad meesterlijk in het helen van zichzelf van de emotionele verstoringen en leed wanneer hen ondersteunende niet oordelende aandacht wordt gegeven.

De kracht van zwijgen

Hoewel zwijgen in onze maatschappij in het algemeen als ongemakkelijk bekend staat, is niets zeggen vaak het beste wat we voor het emotionele welzijn van het kind kunnen doen. Stil aandachtig luisteren is een blijk van vertrouwen, respect en liefde. Luisteren geeft het kind een duidelijke boodschap dat we zorg hebben, dat we haar accepteren – ongeacht hoe zij zich voelt- en dat zij in haar veilige manier van het ontladen van de pijn wordt vertrouwd en gerespecteerd. Maar ondanks mijn beste bedoelingen adviseer ik mijn kinderen soms tegen beter weten in. Wanneer ik mezelf betrap bied ik mijn verontschuldigingen aan en hervat ik het luisteren.

Als woorden van bevestiging een golf van razernij in ons kind opwekken, herinner je stilte. Het kind heeft de behoefte dat er naar hem geluisterd wordt en hem/haar het geschenk geven van stilte is dikwijls de beste manier om lief te hebben. Oprechte bevestiging zonder de gevoelens van het kind te lezen en zonder verborgen oordeel of advies helpt het kind om haar gevoelens te uiten door middel van huilen, wat leidt tot emotionele herstel. Zelfs als een dramatische expressie van emoties ongemakkelijker gevoelens bij ons wekt, is het voor een kind een gezonde manier haar gevoelens vrij te laten gaan.

Ik heb meer dan eens, beloftes beluisterd van haat en ziele smart tussen broers en zussen die schreeuwden “Ik wil nooit meer met hem spelen.” Ik zei dan niets maar “oh” helemaal aan het einde en binnen enkele minuten werd ik altijd beloond met het geluid van gelach uit de speelkamer. Wanneer haatdragende gevoelens vrij tot expressie kunnen komen in de nabijheid van een liefdevolle luisteraar kan het kind door de emoties heengaan en weer liefde en geluk ervaren.

Wat als een kind ‘destructief’ is?

Ouders stellen deze vraag over de gekozen vorm van expressie van hun kind. “Ja,” zeggen zij, “maar wat als het kind destructief is of een ander pijn doet in zijn boosheid en razernij?” Wat is destructiviteit? Als de actie veilig is voor iedereen laat het kind dit doen! In feite kan een ouder de waarde van een veilige agressieve handeling verhogen door ondersteuning van het kind in het zich krachtig en machtig voelen. De meeste ziele smart van kinderen komt van gevoelens van hulpeloosheid, controle en machteloosheid.

Op een dag, toen een van mijn zoons vier jaar oud was, trok hij zijn bovenkleding uit en gooide ze met een vrolijke lach op de grond. Ik reageerde met een dramatisch “Oh nee,” wat hem het gevoel gaf van macht waar hij behoefte aan had en naar op zoek was. Ik reorganiseerde het alleen zo dat hij de ‘therapie’ kon herhalen. Ik vertrouwde in zijn behoefte dat zo te doen en in het nut van dit proces. Na twee maanden dit spel gedaan te hebben en andere veilige ‘powergames’ verdween het gedrag en hiermee een heleboel aan jaloezie gerelateerde stress over zijn baby broertje.

Hetzelfde geldt met betrekking tot agressieve spelletjes van kinderen met elkaar. Wat vaak te zien is als een gevecht met een slachtoffer is voor alle betrokkenen werkelijk een zeer effectieve therapie of gewoon plezier. Wanneer niemand echt verwond raakt is uit de weg blijven het beste. Nogmaals, vertrouwen is de regel. Als dingen niet veilig zijn dan komt er wel iemand assistentie zoeken. Wanneer een baby betrokken is of we zijn anderszins bezorgd dan kunnen we ons instinct volgen en een blik op hen werpen en nagaan of ze veilig zijn, maar we moeten wanneer mogelijk ongezien blijven.

Er zijn veel voorbeelden van veilige agressie als van activiteiten die gemakkelijk om te vormen zijn naar veilige. Boeken kapot scheuren kan gericht worden op een stapel oude tijdschriften, muren verven naar kunstwerk op papier. Een eenvoudige manier om dingen te breken kan verplaatst worden naar het maken van aanmaak hout van de houtstapel buiten of nutteloos materiaal breken wat we toch weg willen gooien. Als het veilig is, is het niet echt destructief.

In tegenstelling tot de bezorgdheid van veel ouders onderscheiden kinderen heel goed de ondersteuning van een emotionele behoefte en een allesomvattende toestemming te vernietigen. Zij zullen niet destructief worden of geen respect hebben voor gewaardeerd eigendom. Het tegenovergestelde is juist het geval. Wanneer zij hun behoeften veilig en vrij kunnen uiten stelt dat hen in staat vredig te zijn en respectvol naar de bezittingen waar we om geven en toch duidelijk zich bewust zijn van het onderscheid tussen wat kan worden gebroken en wat niet. Onze angsten zijn niet alleen ongefundeerd, maar ook staat dit de ondersteuning van de kinderen in de weg.

Reageer op de oorzaak

Kinderen hebben onze liefde het meest nodig wanneer ze zich het ergste gedragen. Echte destructiviteit is er een die onveilig is of moeilijk te herstellen. In deze gevallen moet aan de begeleiding speciale aandacht besteed worden aan de bron van het probleem. Agressie betekent dat een kind een grote pijn heeft en behoefte aan iets.

Een kind heeft het nodig te weten dat het uiten van boosheid door middel van woorden, tranen, schreeuwen, of veilige agressieve acties prima is, maar anderen kwetsen of vernietigen van dingen is absoluut niet aanvaardbaar en moet duidelijk en snel worden gestopt. Het kind met uit de hand gelopen woede heeft onze hulp nodig in het omgaan met de oorzaak van haar pijn. Haar actie stoppen stopt nog niet de gevoelens die uit de gebeurtenis voortkomen. Ze heeft onze compassie, liefde, begrip en een-op-een tijd heel hard nodig. Maar eerst moet onmiddellijk de agressieve, onveilige actie worden gestopt, zonder het kind pijn te doen of te beledigen.

Dit is soms erg moeilijk aangezien onze eigen pijn van onze kindertijd ons tot toorn brengt. Ondanks dat, moeten we onszelf met dezelfde compassie behandelen als waarmee we het kind behandelen. Net als haar, kunnen we niet toestaan dat onze boosheid om onszelf of een ander te kwetsen de overhand krijgt en tegelijkertijd hebben we een uitlaatklep nodig voor onze zelfexpressie. In mijn werk met ouders, heb ik geconstateerd dat schreeuwen eigenlijk niet helpt om te gaan met onze pijn; in plaats daarvan wordt het versterkt.

Kijkend naar je kind, is het duidelijk dat haar pijn afkomstig is van het geloof van haar eigen gedachten, "Ze houden niet van mij", "Ik ben niet goed", "moeder houdt niet van mij", "Ik heb ze nodig om te spelen met mij", “Ik heb dit speeltje nodig", enzovoort. Onze eigen boosheid wordt gevoed door dezelfde soort verwarrende gedachten, "mijn kind zou moeten doen wat ik zeg, zij moet zichzelf aankleden, stil zijn, opschieten, respect hebben voor mij," etcetera. Wanneer je merkt dat je vol met woede zit , neem dan de tijd om diep te ademen en vraag jezelf af of je gedachten waar zijn, geldig in het heden, nuttig, of ze je helpen de ouder te zijn die je wilt zijn. Op deze manier kun je de oorzaak van je woede op lossen en rustig genoeg worden om aandacht te geven aan de gevoelens van je kind.

Kinderen verliezen net als volwassenen de controle, maar gemakkelijker; ze hebben minder ervaring in het omgaan met emotionele stormen. Als we de tijd nemen om inzicht in onze eigen gevoelens te krijgen zullen zij leren om hetzelfde te doen. Kinderen kijken naar ons voor geruststelling dat wanneer ze opgroeien ze beter in staat zullen zijn om hun eigen impulsen onder controle te houden. Te zien hoe wij ons niet meer onder controle hebben jegens hen is daarom zeer ontmoedigend en blokkerend. Vooral bovenop de persoonlijke pijn die dat bij hen veroorzaakt. Als wij onze op pijngebaseerde impulsen niet in de hand hebben hoe kunnen zij dat dan? We kunnen hen zelfs leren hoe ze vragen kunnen stellen over hun eigen pijnlijke veronderstellingen door de manier waarop wij dat doen.

Wanneer we een onveilige, uit de hand gelopen actie op een zachte manier stoppen geven we het kind een drievoudige geruststelling:

  1. “Ik kan op mijn ouders rekenen om me te helpen wanneer ik de controle verlies”
  2. “Als ik opgroei, zal ik in staat zijn om mezelf te beheersen en handel ik met mededogen zoals mijn ouders dat doen”
  3. "Mijn ouders zien mijn behoeften. Ik ben niet slecht; het is mijn actie die onveilig is. Ik wordt geliefd en ben lief, en net als zij zal ik leren om mezelf vrij maar veilig te uiten.”

Wanneer een kind pijn gedaan is moeten we hem eerst verzorgen zonder te schelden op de agressor. Door het kijken naar onze compassie met het gekwetste kind zal de agressor waarschijnlijk berouw voelen, zelfs als hij zich voordoet en beweren dat hij dat niet heeft. Het schelden of straffen van de agressor, aan de andere kant, ontneemt hem de kans op het ontwikkelen van de zorg voor een ander. In plaats daarvan kan hij woede naar jou toe voelen en in de richting van het andere kind, of ook zelfhaat voelen.

Het is het beste om een onveilige actie voorzichtig en duidelijk te stoppen. Een kind heeft een ‘reminder’ nodig dat gevoelens kunnen worden geuit, maar niet uitgeleefd. Na het verzorgen van de pijn van het kind kunt je de agressor vertellen, "Ik zie dat je erg van streek bent, boos en angstig. Ik wil je helpen je gevoelens veilig te uiten en je behoeften op te lossen”.

Met liefde reageren op agressie onder broers of zussen

Toen Lennon vier jaar was, werd hij erg vervelend en soms agressief tegenover zijn één jaar oude broer Oliver. Omdat dit een nieuw gedrag in ons huis was, hebben we daar in eerste instantie niet veel over nagedacht en hem alleen maar benaderd met de opdracht om het te stoppen. Twee weken later, toen ik alleen was met Lennon, uitte ik mijn liefde voor hem en vertelde hem wat een geweldig persoon hij was. Ik was geschokt door zijn antwoord: "Je houdt niet van mij. Ik ben vreselijk." "Waarom?" vroeg ik bevreesd en hij antwoordde: "Omdat ik Oliver pijn deed." Een kind dat nooit werd gestraft en altijd in verrukking en opgewekt was, zag ik voor ogen verwelken met jaloezie en was een laag zelfbeeld aan het ontwikkelen.

Die dag begon ik hem elke keer te knuffelen als hij Oliver verstoorde. Ik weet dat dit als een beloning klinkt, maar dat is alleen zo voor ons volwassenen. Een kind dat van binnen pijn heeft ervaart zichzelf niet als slecht. Hij ervaart een diepe pijn, eenzaamheid, liefdeloosheid, en verlies van controle. Ik reageerde op zijn roep om hulp en liefde door hem te geven wat hij nodig had. Ik realiseerde me dat mijn eerste reactie gebaseerd was op angst en dus averechts werkte.

Wanneer ik uitlegde dat hij zijn broer pijn deed en Lennon vroeg om te stoppen met hem te verstoren, dan en alleen dan werden zijn gevoelens van ‘slecht’ te zijn geïnternaliseerd en versterkt. Als ik hem was blijven onderwijzen dat hij de verkeerde dingen aan het doen was zou hij veranderd kunnen zijn in een verbitterde bullebak. In plaats daarvan veranderde ik mijn gedrag en reageerde op zijn dringende verzoek voor liefde.

Het ontdekken van de bron van het probleem -jaloezie- bracht me ertoe veel een-op-een tijd met Lennon te besteden en zijn zelfbeeld te stimuleren. "Ik ben zo gelukkig om met jou het leven te delen”, “je bent zo belangrijk voor me", " ik hou van jou" zijn allemaal woorden die ik in onze tijd samen deelde.

Wanneer hij zijn broer pijn doet, stop ik hem zachtjes, verwijder de baby in plaats van hem waar mogelijk, geef liefde, en zeg: "Ik zie dat je je broer pijn wilt doen. Het is normaal om op deze manier te voelen. Als je hem pijn doet hou ik nog steeds op dezelfde manier van jou. Als je opgroeit, zul je in staat zijn om jezelf onder controle te houden. Voor nu zal ik je helpen." En ik hielp hem, totdat hij zijn uitbundigheid herstelde en de levensvreugde van hemzelf en van zijn broer.

Er zijn veel van dergelijke verhalen van mijn familie en gezinnen waar ik mee werk. De rode draad in alle situaties is het vertrouwen van het kind. Als ze zich ‘misdraagt’, heeft ze van binnen pijn en heeft een geldige reden om te doen wat ze doet. Wanneer onze barmhartige reactie niet helpt betekent dat niet dat we moeten stoppen met vertrouwen en accepteren. Integendeel, het betekent dat we meer te leren hebben, dat er meer aan de hand is dan het oog ziet en we het raadsel nog niet hebben opgelost. We moeten verder zoeken of de hulp van iemand inroepen die ons kan helpen. Er is nooit een noodzaak om minder dan liefdevol te zijn.

We kunnen het moeilijk vinden om onze eigen emotionele reacties opzij te zetten. Onze woede, teleurstellingen en onopgeloste problemen van onze eigen kindertijd. Dat zijn echte obstakels voor het helpen van onze kinderen. Wanneer reageren onvermijdelijk lijkt, verwijder ik me van de plaats van handeling, dat hoeft niet perse fysiek, en haal adem en een neem een ‘time-out’ voor mezelf. Ik probeer in contact te komen met de ‘trigger’ van mijn emoties, huil en stel mezelf vragen over de deugdelijkheid van mijn gedachten, verwachtingen en aannames. Ik vind altijd dat geen van allen waar zijn en dat zonder deze gedachten ik de liefhebbende moeder ben die ik wil zijn.

Wanneer oprecht naar hen geluisterd wordt lossen kinderen emotionele verstoringen in hun eigen creatieve manier op. Het is belangrijk om huilen toe te staan om volledig zijn beloop te kunnen krijgen terwijl we het kind onze volle aandacht geven en aandacht ontwikkelen voor het uiten van woede en frustraties. Luidruchtig zijn, lacherig en gillen zijn eveneens emotioneel gunstig. Onszelf naar een andere kamer begeven of de kinderen vragen hun spel in een andere kamer of buiten te houden bieden geen ‘genezing’. Deze gedragingen zijn eerder de genezing en de manier van het kind om te helen. Kinderen zijn eenvoudig magisch in het regisseren van hun eigen dramatische momenten. We kunnen hen vertrouwen en van hen leren. Wanneer we geconfronteerd worden met gedrag in onze kinderen dat ons van streek maakt hebben we twee keuzes: we kunnen vanuit onze eigen angst reageren of we kunnen onze eigen gedachten in twijfel trekken en ons afvragen waarom het kind moet doen wat zij aan het doen is. Als we dat eenmaal begrijpen kunnen we reageren met vriendelijkheid in plaats van met oordelen of controle.

Hoewel ouders met kinderen soms hulp kunnen gebruiken van een begeleider, kan het ontwikkelen van vertrouwen en de mogelijkheid te luisteren en te verbinden een lange weg te gaan zijn in de richting van een harmonieus gezinsleven en emotioneel zelf redzame kinderen.

©Copyright Naomi Aldort 1997, lightly revised 2007

Vertaling uit het Engels: Liliane Rombout, www.rombout.org

Naomi Aldort is the author of, Raising Our Children, Raising Ourselves: Transforming parent-child relationships from reaction and struggle to Freedom, Power and Joy (in 14 languages.) Parents from around the globe seek Aldort's advice by phone/Skype, in person and by listening to her CDs and attending her workshops and web classes. Her advice columns appear in progressive parenting magazines worldwide. She is a mother of three thriving young adults.

Reproduction of material from any pages of NaomiAldort.com site
is strictly prohibited without written permission.
©Copyright Naomi Aldort.